Neşet Günal

Neşet Günal arz-ı hal üslubuyla düzenliyor yüzleri
Yakarmadan ve bir şeyleri suçlar gibi bakıyorlar insana
Anlamışlar sanki bizim anlamak istemediklerimizi
Ve gözleriyle evleri arasında uzanan toprakta
Ak dikenler yeşermiş tek bitkileri
Bilerek duyarak etlerinde basıyorlar dünyaya
Çocuklardan yaşlılara bir erinç karşıtı gibi
Çoğalan yüzlerle çıkıyor karşımıza
Ve adamlar sanki ellerine dönüşmüş yüzleri
Bir duvar dibinde sıralanmış yan yana
Büyüyor durmaksızın görmediğimiz gözleri
O çağsız görünüşlü viran yapılarda
Bir yanıt gibi deviniyor elleri

Ve çocuklar oyun dışı kalmış gibi hüzünleri
Büyüyorlar sere serpe çorak topraklar boyunca
Uzuyor ayaklarından gözlerine bir toprak serinliği
Ürkmüş ya da ısınmak ister gibi bakışlarıyla
Ve bomboş evlerinin dışında bir ana gibi
Sığınmış iki kardeş bir korkuluğa
Sıtmalı karnı bekleyen avuçlarıyla
Tek sevinci tarla dönüşleri
Çocuklar dalgın suskun ninelerinin yanında
Tanıyorlar şimdiden ölülerini
Ve çocuklar yarı çıplak yıkıntılar arasında
Umarsız babaları bir kaya kovuğundan evleri
Ve hiç açılmamış oyuncaklarıyla
Uzanmış analarına bir şeyden kaçar gibi
Nedense onları ansıtıyor kovuklarda
Teneke saksılarda büyüyen çiçekleri

Neşet Günal topraktan ayıklıyor renklerini
Karıyor toprağın devamı gibi o insanlarda
Yokluklar acılar içinde yeşeren yaşama sevincini
Ve sanki ilk bakışta bir dilim ekmek uğruna
Ve sanki tek tutkusu bir lokma ekmeği
Düşler gibi gözüken bu eller bu ayaklarda
Oysa nasıl da aşıyor yüzleri
Ve nice sevdalar yatıyor bu lokmanın ardında
Toprakta yankılanan bu maya gibi hüzünleri
Bir hoyrat bir aydost ağzıyla
Bakıyorlar ve yumuyorlar gözlerini

Turgay Gönenç

Neşet Günal Sempozyumu (Sempozyum, Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi – İstanbul, 2016) s 17